Bu fikir, geçen sene hastalıktan kendimi taşıyamadığım, programımın en yoğun olduğu dönemlerden birinde değil okula gitmek, en az bir hafta boyunca yatağımdan çıkamadığım, kendimi hem fiziksel hem ruhsal olarak dipte hissettiğim bir dönemde ortaya çıktı.
Hastalanmadan birkaç gün önce, kendime minik bir suluboya seti ve suluboya defteri almıştım. Zaman buldukça bir şeyler boyarım, yazarım diye.
Geçmiş deneyimlerimden de biliyordum bu zorlu dönemimde şükran listesi tutmanın modumu yükseltebileceğini. Fakat bir türlü o boş defter sayfasına birkaç cümle karalamak gelmiyordu içimden. O gece, içimde bir şeyler beni dürttü ve enerjimi toplayıp çıkardım çantamdan minik suluboya setimi ve defterimi. Masamın başına oturdum, küçük süsleme ışıklarımı (fairy lights) yaktım. Açtım ilk sayfasını defterimin.
Bir yandan hala şükran listem üzerine düşünüyordum. Fakat içinizde yabancı bir ülkede, tüm sevdiklerinden uzakta, henüz çok yeni taşındığı bir evde, pek de tanımadığı diğer öğrencilerle birlikte yaşamaya başlayan ve bu süreçte ağır bir hastalık geçirmiş olanlar varsa, eminim o dönemde şükran duyacak birkaç şey bulabilmenin dahi ne denli zor olduğunu bilirler. Benim için de durum bundan farklı değildi.
İşte tam da o ana denk geldi, komodinimin üzerinde duran, birkaç hafta önce erkek arkadaşımla birlikte seçerek aldığımız vanilya aromalı mumu göz ucuyla görüşüm. Çakmağa uzanıp yaktım mumu, bir süre alevi izledim, mum fitilinin belli belirsiz çıtırtısını dinledim. Ardından masamın üzerinde duran pilot kaleme uzanıp ufak bir mum çizdim defterimin bir köşesine: “Vanilya aromalı mum. Hiçbir şeyin kokusunu alamasam da.” Gülümsüyordum.
O gece hiç farkına varmaksızın, saatlerce arka planda çalan yumuşak bir playlist eşliğinde, yalnızca etrafımda yüzüme minik bir gülücük konduran ne varsa tek tek çizdim, sakince boyadım. Sanırım ilkokul yıllarımdan sonra suluboyaya ve fırçaya ilk kez dokunuyordum o gece. Sanki başka hiçbir şeyin önemi yoktu, o an dünya üzerinde yalnızca sulu boyam, fırçam, defterim ve ben vardık. Elbette “sanat eserleri” koymuyordum ortaya fakat içimde bir şeylerin yükseldiğini, yüzümde hafif bir gülümsemenin konakladığını biliyordum, hiç gitmemecesine. “Kendimiz, yalnızca kendimiz, için bir şey ‘yaratmanın’ iyileştirici etkilerini” keşfediyordum bir kez daha.
İşte o gece yaşadığım bu özel deneyim bana 3 şey hediye etmişti:
1. “AKIŞ”TA KALMAK:
Daha önce size zamanı unutturan, dünya üzerinde o aktiviteden başka her şeyin ortadan kalktığını hissettiren bir deneyim yaşadıysanız, muhtemelen “akış”ı deneyimlemişsiniz demektir. Şükranlarımı kelimelerle yazmak yerine, çizmek ve renk vermek, beni akışa sokmuştu.
2. DAHA MUTLUYDUM, NEREDEYSE:
Elbette bir anda ayağa fırlayıp mutluluktan zıplamaya başlamadım veya bedenimde müthiş bir enerji/mutluluk dalgası hissetmedim. Fakat bir şekilde “rahatlamış, hafiflemiş” hissediyordum. Kalbimin üzerindeki ağırlığın bir kısmı kalkmış gibiydi.
3. MEDİTATİF DENEYİM:
Çizmek ve boyamak (“yetenek”ten tamamen bağımsız olarak), çoğu kişi için zihni meditatif düzeye çeken bir eylem. Benim için de belli bir zaman dilimi boyunca “yalnızca” şükranlarımı bulmak, çizmek ve boyamak hem akışta kalarak meditatif bir deneyim yaşamama aracı olmuştu, hem de şükranlarımı yalnızda zihinde soyut kavramlar formunda var olmaktan çıkarıp onlara renk ve hayat vermiştim.
Siz de haftada bir gün, belki bir saatinizi ayırıp, şükranlarınıza renk ve hayat vermek istemez misiniz? 🙏