• TANIŞALIM
  • BLOG
    • SİNİRBİLİM
    • PSİKOLOJİ
      • ALIŞKANLIKLAR
      • POZİTİF PSİKOLOJİ
      • BİLİŞSEL YANLILIKLAR
      • ÖĞRENME
      • VERİMLİLİK
      • İLİŞKİLER
    • KÜLTÜR
    • HİKAYELER
  • YOUTUBE
  • MEDIUM

  • Ece A. Ala

  • MAĞAZA
  • SSS
  • İLETİŞİM
  • “YOL-A ÇIK”
0

Ece A. Ala

8 Haziran 2019

priscilla-du-preez-1416999-unsplash-1

YORUMLARINIZI DUYMAYI ÇOK İSTERİM! Cevabı iptal et

INSTAGRAM

📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow

📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen – ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka.

👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim.

Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️

–

🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini.

🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan.

😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında.

Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp.
Yavaşlayan zaman algısı.
Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar.

[Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]

1 ay önce
View on Instagram |
1/6
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow

🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir.

🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir.

–

☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı.

🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi.

🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu.

👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti.

–

📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar.

[👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]

2 ay önce
View on Instagram |
2/6
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow

Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan:

1. "Hata yaptım."

2. "Sorumluluk benimdir."

3. "Yürekten özür dilerim."

4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: …"

–

📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5].

🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2].

🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur.

[👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]

3 ay önce
View on Instagram |
3/6
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow

[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂]

–

⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım.

📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma.
Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden.

🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi?

🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım.

⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki.

Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)

4 ay önce
View on Instagram |
4/6
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂 - Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim. Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅 Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻 Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲 - Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir." Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow

27 Şubat saat 14:00 sularında, dolunayın beyaz ışıltısının altında imzalar atıldı, şampanyalar patlatıldı ve nasıl poz vereceklerini pek bilemeden gün boyu kahkahalarını ve zaman zaman da gözyaşlarını tutamayan Pettersenler kameralara işte böyle yakalandı 🥂

–

Ocak ayının sonlarına doğru Norveç'in pandemi nedeniyle dış dünyaya kapılarını tamamen kapatmasıyla ailemin nikaha katılma imkanının olamayacağı kesinleşmişti. Haftalarca "Nikahta beyaz elbise giymeyeceğim. Çiçek, buket istemiyorum. Sadece imzaları atıp minik bir kutlama yemeği yiyelim. Bu güne çok fazla anlam yüklersek ailemin yanımda olamayışı beni çok üzecek. Tüm bunlar pandemi sonrasına sarkan düğüne kalsın." diye direttim.

Ta kiiii, ailemi Zoom aracılığıyla nikaha konuk etmeyi son bir haftada akıl edene kadar 😅

Pandemi döneminde Zoom toplantılarından, eğitimlerinden, kitap kulüplerinden, arkadaş buluşmalarından sonra Zoom nikahını da görmedik demeyiz artık 👻

Biz bağlantıyı kapatıp kutlama yemeği faslına geçerken, Zoom'da tek tek gözyaşlarıyla, kahkahalarla iyi dileklerini aktardıkları videoyu o gece benimle paylaşan aileme tek söyleyebileceğim, bu yıl alabileceğim daha güzel bir hediyenin olmadığı 🥲

–

Son olarak nikah memurumuzun yaptığı konuşmadan çok beğendiğim ve altına imzamı atmak isteyeceğim (pun intended 😁) ufak bir kesiti dayanamayıp eklemek istiyorum bu paylaşıma: "Hayatımızın geri kalanı için birbirimize sevgi vaat etmek, bir insana verebileceğimiz en zor sözdür. Birlikte yaşamak için yüksek hedefler belirlemenizi ve bu hedeflere bugün ve gelecekte ulaşmak için samimi iradenizi gerektirir. Bugün burada birbirinize söz verdiğiniz şey bu. Evlenerek bir olursunuz ama aynı zamanda iki bağımsız ve eşit insan olmaya devam edersiniz. Bir yanda sevgi ve birlik, diğer yanda özgürlük ve bağımsızlık arasında çelişki yoktur. Ve aşk, birbirinize yalnızca sevgi değil, saygı da göstermek demektir."

Yanımdaki aklı ve kalbi kendisi kadar güzel bu insanın sevgisi, saygısı, samimi desteği; en zor sözlerin bile doğru şartlar altında ne denli kolay verilebileceğini öğretti bana. Seni çok çok çok seviyorum! Ömrümüzün sonuna dek biriktireceğimiz binlerce güzel anıyı dört gözle bekliyorum ♥️

8 ay önce
View on Instagram |
5/6
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla. 🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay. 🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte. 🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz. 🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁 - Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓 - 📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz. Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le. Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩 (👇yorumlarda devam ediyor, numaralı - şaşırdık mı, elbette hayır 😁)
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow

🎄 30 Aralık 2018'de bu hesabı açarak kendime sembolik bir yılbaşı hediyesi vermiştim. Değerlerim doğrultusunda, zorlu fakat muhtemelen hayatımın en keyifli yolculuğunun ilk adımını atıyor olmanın bilinci ve heyecanıyla.

🎁 Dünya üzerindeki hemen herkes için epey fırtınalı geçen 2020 yılı yavaş yavaş bitiş çizgisine yaklaşırken, bu kez de şimdilerde 18,700 kişiye ulaşan bu güzel topluluğa Ecesel bir yılbaşı hediyesi vermeyi ve imkanlarım ölçüsünde şu çılgın senenin son bir ayını hepimiz için bir parça daha eğlenceli hale getirebilmeyi çok istedim bu ay.

🤔 Bu fikri birkaç hafta boyunca evirip çevirdim zihnimde fakat bir türlü içime sinen bir yılbaşı hediyesi bulamadım. İllüstrasyon mu hediye etmeliydim? Video mu hazırlamalıydım? Çekiliş mi yapmalıydım? Yok, hiçbiri sinmiyordu içime işte.

🌝 Ama hayat bazen aradığımız cevapları, en beklemediğimiz anlarda ve en ummadığımız şekillerde hoop koyuverir önümüze, bilirsiniz.

🌚 Bu hesabı bir süredir takip ediyorsanız mutlaka fark etmişsinizdir günlük hayatımdan kesitleri, ortaya koyduğum işlerle harmanlamayı ne denli sevdiğimi. Bu sürpriz projenin hikayesi de pek farklı değil tahmin ettiğiniz gibi 😁
–
Öyleyse şu son bir buçuk haftada neler yaşanmış, gelin birlikte bakalım 🤓
–

📅 Yurt dışındaki "Advent Calendar", yani Aralık ayının 1. gününden başlayarak noel gününe dek 24 gün boyunca her gün yalnızca ilgili günün hediyesinin açıldığı bir tür sürprizli geri sayım takvimi hazırlama geleneğini duymuş veya deneyimlemiş olabilirsiniz.

Geçen yıllarda, içinde yalnızca ufak kare çikolatalar olan basit takvimlerden almıştık burada Kim'le kendimize Aralık ayı ne zaman kapıya dayansa. En sonunda bu yıl, Kasım sonuna doğru önce "Bir kez olsun emek verip birbirimize minicik hediyelerden ve küçük notlardan oluşan bir Advent Calendar hazırlayalım, olmaz mı?" dedik Kim'le.

Ardından bu planımızı duyan sevgili @dietwithirem "Ben de online Advent Calendar isterim öyleyse, benim başım kel mi? 🌚" diyince ilk tepkim "Aa neden olmasın?", ikinci tepkimse "Bİ' DAKİKA, BEN BUNU HERKESE AÇIK YAPABİLİRİM, ÇOK KEYİFLİ BİR PROJEYE DÖNÜŞTÜREBİLİRİM Kİ!" oldu 🤩

(👇yorumlarda devam ediyor, numaralı – şaşırdık mı, elbette hayır 😁)

11 ay önce
View on Instagram |
6/6

Copyright © 2021Site Powered by Pix & Hue.