• TANIŞALIM
  • BLOG
    • SİNİRBİLİM
    • PSİKOLOJİ
      • ALIŞKANLIKLAR
      • POZİTİF PSİKOLOJİ
      • BİLİŞSEL YANLILIKLAR
      • ÖĞRENME
      • VERİMLİLİK
      • İLİŞKİLER
    • KÜLTÜR
    • HİKAYELER
  • YOUTUBE

  • Ece A. Ala

  • MAĞAZA
  • SSS
  • İLETİŞİM
0

Ece A. Ala

9 Nisan 2020

yuliya-kosolapova-4qm3bondmzg-unsplash

YORUMLARINIZI DUYMAYI ÇOK İSTERİM! Cevabı iptal et

INSTAGRAM

@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow
@cetincetintas “Hayvanlardan Destek Almanın Gizemli Sanatı” kitabında şöyle yazıyor Anka kuşu arketipi için: “Anka kuşu öleceğini hissettiği zaman kendine bir yuva yapar ve içine kapanır. Yaptığı yuvanın içinde yanarak ölür ve küllerinden yeniden doğar. / Dolayısıyla anka kuşu çok büyük bir gücün simgesidir. Fakat söz konusu bu güç, yıkılmış olandan açığa çıkan enerjinin eseridir. / Anka kuşunun acı getireceği her ne kadar büyük bir gerçekse de, bütüne baktığımızda sonunda derin bir ‘Oh!’ çektirecek faydalar yaratacağı da şüphesizdir.” Boşuna değildi, 2020 Aralık ayının ilk haftasından itibaren aylarca Kim’in “my phoenix” (anka kuşum) diyerek nazikçe yatırması başımı göğsüne, ben hıçkıra hıçkıra ağlarken kollarını bana sımsıkı sarmadan hemen önce. Boşuna değildi, 2021’in ilk yarısında kulaklıklarımda onca şarkının arasından dönüp dolaşıp (bence Eurovision tarihinin en güzel winner performanslarından da biri olan) Conchita Wurst-Rise Like a Phoenix çalması. Boşuna değildi yaşadıklarımın bir adı olduğunu öğrendiğimde (hello, tükenmişlik sendromu 🙋‍♀️) şarkının “Once I'm transformed / Once I'm reborn / You know I will rise like a phoenix / But you're my flame” nakaratının çok daha derin bir anlam kazanıp her dinleyişimde gözyaşlarımın tıpasını açıvermesi. Dr. Hope Ferdowsian “Phoenix Zones: Where Strength Is Born and Resilience Lives” isimli kitabında, anka kuşunun, kişisel ve kolektif anlatılarımızı yeniden yazabilmek, travmayı umuda dönüştürebilmek ve hem kendimizi hem çevremizi iyileştirebilmek adına ne denli güçlü bir metafor olduğundan bahsediyor. Bense birkaç gündür telefonumdaki son bir yıla ait fotoğraf ve videolara bakıyor, tutabildiğim kadarıyla brain-dump yaptığım defterlerimin sayfalarını karıştırıyor, komodinimin üzerinde duran ve Kim’le ortak doldurduğumuz avuç içi kadar şükran günlüğümüzden rastgele sayfalar açıp hafifçe gülümseyerek okuyor, kısacası bu bir yılda neler deneyimlemiş, nasıl ağlamış, öfkelenmiş, gülmüş, sevmiş, özlemiş, yorulmuş, dinlenmiş, kendimi nasıl iyileştirmiş (ve iyileştirmeye devam ediyor) ve kişisel anlatılarımı ne şekilde yeniden yazmış (ve yazmaya devam ediyor) olduğumu anlamlandırmaya çalışıyordum. (👇 devam ediyor)
3 hafta önce
View on Instagram |
1/6
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow
🌟 İLGİNİZ İÇİN ÇOK TEŞEKKÜRLER, PROGRAM KONTENJANI 24 SAAT İÇİNDE DOLDU. Yetişememiş olup üzülenler olduğunu biliyorum, sizinle de bir sonraki programda buluşuruz - olmaz mı? ♥️ Herkese şimdiden çok güzel bir Aralık ayı diliyorum! - 🤩 Her sene yalnızca bir kez, yeni yılın habercisi Aralık ayında açılan “Yol-A Çık” programı, bu kez interaktif yapısıyla 2022 dönemi “yolcularıyla” buluşmayı bekliyor! 🥲 Bu haberi paylaşırken ne kadar heyecanla dolup taştığımı, kalbimin nasıl da son sürat attığını kelimelere dökebilmem, yok hayır, hiç mümkün değil! 👩🏽‍💻 Ayrıntılı bilgi için profilimdeki linke tıklayabilir ya da eceaybikeala.com > “Mağaza” > “Yol-A Çık: İnteraktif Dijital Mektup Programı”nı seçebilirsin. 🕺 Programa katılan ilk 10 kişiden biri olursan da hooop %20 indirimi kapabilirsin. 📩 Linki inceleyip program hakkında aklına takılan fakat açıklama kutusunda cevabını bulamadığın sorular için de selam@eceaybikeala.com adresine e-mail gönderirsen bu hafta boyunca dönüş yapıyor olacağım. “Yollarımızın kesişmesi dileğiyle…” diyor (pun intended 😁) ve heyecandan telefonu elimden düşürmeden önce postu paylaş butonuna basıyorum ♥️🥳
2 ay önce
View on Instagram |
2/6
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow
📖 Dün gece Brene Brown'un "The Gifts of Imperfection" (Mükemmel Olmamanın Hediyeleri) isimli kitabını okumaya başladım. Bilmeyenler için, Brene Brown kariyerini cesaret, kırılganlık, utanç gibi duyguları çalışmaya adamış bir akademisyen - ki Netflix'teki "The Call to Courage" (Cesaret Çağrısı) isimli çok sevilen konuşmasından da hatırlayanlar olacaktır mutlaka. 👂 Kitabın nemli gözlerle bitirdiğim önsözü ve ilk bölümünün ardından Brown'un ikinci bölümde paylaştığı hikaye ve yorumları beni o denli etkiledi ki önce Kim'i yanıma oturtup ona okudum, aldığım "Çok, çok güzel. Keşke bu bilgilere herkesin erişimi olsa, okul panolarına, otobüs duraklarına asılsa." cevabının ardından da okuduklarımı çevirip özetleyerek sizinle paylaşmaya karar verdim. Dilerim okuyacaklarınız sizin zihninizi de en az bizimki kadar (şefkatle) açar ♥️ - 🙅🏻‍♂️ Brown, günlerden bir gün bir devlet okulu tarafından ebeveynlere bir konuşma yapması için davet ediliyor. Fakat konuşma esnasında, seyircilerin arasından kollarını kavuşturup dişlerini gıcırdatarak ve durmadan "üff! püff!" sesleri çıkararak onu dinlemek istemediğini açıkça belli eden bir ebeveynin (hiç huyu olmadığı halde) onayını ve takdirini kazanabilmek adına çabalamaya başlayınca, normal şartlarda asla yapmak istemeyeceği türden bir konuşma yaparken buluyor kendisini. 🗣 Daha yüksek sesle konuşmaya, korkutucu istatistikler paylaşmaya başlıyor ve kurduğu her cümleyle daha çok uzaklaştığını hissediyor kendi otantik üslubundan. 😫 Konuşma sonrasında salonu hızla terk ederken, tahmin edersiniz ki bahsi geçen ebeveynin ne onayını ne de takdirini kazanabilmiş durumda. Üstüne üstlük, senelerini utanç duygusunu çalışmakla geçirmiş bir bilim insanı olarak, bedeninin göndermekte olduğu o "utanç fırtınası" sinyallerinin de ne yazık ki oldukça farkında. Kuru bir ağız, sıcak bir yüz, çılgınca çarpan bir kalp. Yavaşlayan zaman algısı. Zihinde istemsizce, ağır çekimde tekrar tekrar oynatılan o malum anlar. [Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilirsiniz 👇]
5 ay önce
View on Instagram |
3/6
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow
🔬 Bu post, "Bir bilimsel makale tarafından nasıl influence edildim?"in hikayesidir. 🌿 Ek olarak yüksek doz yağmur sonrası çam kokusu, ev yapımı patates salatası yanında hüpletilen lezzetli vegan chorizolar, köpeklerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış kampçılara kedilerini göl kenarında yürüyüşe çıkarmış Ece & Kim şoku, Magrathea gezegenine doğru yol almakta olan galaktik otostopçular Arthur Dent ve Ford Prefect'in muhtemelen yaşamın kendisinden daha absürt olmayan maceralarını sesli okuyup kıkırdamaca, kahve kupası kılığına girmiş şarap kadehleri, çimlerde yuvarlanarak sarılmaca, Moonrise Kingdom lokasyonlu çadırda Bottle Rocket izleyip 1 metre öteden gelen dalga seslerini dinleyerek uyuyakalmaca, gece boyu bir çift yumuşak pati tarafından sırta yapılan masaj ve sabah şiş ama mutlu gözlerle üç saniyede hazırlanan Norveç kahvaltısı içerir. - ☕️ Kanepeye kıvrılıp elimde tabletim ve çayımla motivasyon literatürü okumaları yaptığım sıradan bir perşembe akşamıydı. 🐱 O sırada mutfak tezgahında sere serpe uzanmış, kısık gözlerle tüylerini yalamakla meşgul olan Askild'e kaydı bakışlarım. Göz göze geldik, durdu ve dilini dışarıda unuttu, hazırlıksız yakalandığı anlarda hep yaptığı gibi. 🐈 Üç gündür evde "maaağğğuuuuv" naraları atarak odadan odaya koşturup duruyor, ne kadar oyun oynarsak oynayalım her bulduğu fırsatta ellerimizi, ayaklarımızı ısırıyor, geceleri bağıra çağıra kapıları tırmalamak suretiyle uyutmuyor ve okşamalarımıza üç saniyeden fazla katlanamayarak çekip gidiyor, gittiği odadan da yüksek sesle kızmaya devam etmeyi ihmal etmiyordu. 👅 Ufak bir iç çekip okumaya devam etmek üzere başımı tabletime çevirirken o da homurdanarak tüylerini yalamaya kaldığı yerden devam etti. - 📑 "Can Nature Make Us More Caring? Effects of Immersion in Nature on Intrinsic Aspirations and Generosity" isimli, 2009 yılında yayınlanmış bir makaleydi okuduğum. Doğada vakit geçirmenin mutluluğumuza ve iyi oluşumuza (well-being) pozitif etkilerini hepimiz ezberledik artık, diyordu. Fakat bu kez, meseleyi biraz daha farklı bir noktadan incelemeyi amaçlamıştı araştırmacılar. [👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okuyabilirsiniz]
5 ay önce
View on Instagram |
4/6
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow
Twitter'da "Türkçe'de söylenmesi en zor söz hangisi?" diye sormuş birisi geçenlerde. Hepimizi derinden etkileyen şu son 10 günlük süreçte, hem tüm gelişmeleri takip edip hem ülkeyi yönetenlerin konuya yönelik açıklamalarını dinledikçe iyice emin oldum bu soruya verilmesi gereken 4 maddelik cevaptan: 1. "Hata yaptım." 2. "Sorumluluk benimdir." 3. "Yürekten özür dilerim." 4. "Fakat elbette yalnızca özür dilemem yeterli değil. İlerleyen süreçte bu acıların bir daha yaşanmamasını sağlamak için yapacağım şeylerin (bilimsel destekli) listesi şudur: ..." - 📚 İki başarılı sosyal psikolog olan Carol Tavris ve Elliot Aronson tarafından kaleme alınan "Mistakes Were Made, But Not By Me" (Hatalar Yapıldı, Ama Benim Tarafımdan Değil) isimli harika kitap, "Hata yaptığını kabul edebilen bir devlet başkanına sahip olmanın nasıl bir şey olabileceğinin hayalini kuruyorduk." cümleleriyle başlıyor [5]. 🪡 Kitap boyunca, sosyal psikoloji literatüründe "Bilişsel Çelişki" (Cognitive Dissonance) olarak bildiğimiz teoriyi onlarca farklı bilimsel çalışma ve Amerika'da yaşanmış çeşitli toplumsal olaylar eşliğinde derinden inceleme fırsatımız oluyor. 1956 yılında sosyal psikolog Leon Festinger tarafından ortaya atılan bu teorinin temelindeyse, özetle beynin inanç, tutum ve davranış üçgeninde her an tutarlı olmaya ve "tutarlı kalmaya" yönelik duyduğu arzu yatıyor [2]. 🌳 Örneğin, "Doğayı korumak ve karbon ayak izimi azaltmak benim için önemli ve değerlidir." diyen Emily, süpermarkette plastik poşet kullanmamak için evden getirdiği bez torbayı kullandığında inancıyla tutarlı bir davranış sergilemiş olur. Burada bilişsel çelişki yaşanmaz. Fakat aynı Emily, bir yandan da "Nasıl olsa iade seçeneği var." diyerek internetten sık sık yaptığı tekstil ürünü alışverişlerini azaltmamakta direniyor ve hem kargolar hem de bu ürünlerin üretiminde harcanan kaynaklar yoluyla karbon ayak izinin artışına neden oluyorsa, inancıyla tutarsız bir davranış sergilemiş olur. [👇Yazının devamını yorumlarda numaraları takip ederek okuyabilir veya kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz profilimde yer alan websitemin linkine tıklayabilirsiniz.]
6 ay önce
View on Instagram |
5/6
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
eceaybikeala
eceaybikeala
•
Follow
[⚠️Uzun bir araştırmanın sonucunda hazırlanmış uzun bir post bu 🤓 Bu nedenle kesintisiz bir okuma deneyimi isterseniz, storylerde paylaşacağım linke tıklayabilir veya websitemi kontrol edebilirsiniz, diyorum ve posta geçiyorum 🙂] - ⚡️Tükenmişlik (burnout) üzerine hazırladığım son videomda bahsetmiştim. Yol-A Çık programını yürüttüğüm dönemlerde, zihnimin ve bedenimin kaldırabileceğinden çok daha fazla işi ve sorumluluğu tek başıma yüklenip, ne denli bitkin düştüğüme hiiiç aldırmaksızın, içten içe "Mükemmel olmalı. Benim elimden çıkan, benim imzamı taşıyan her şey mükemmel olmalı." sayıklamalarıyla geçireceğim o beş haftanın henüz ilkini tamamlarken, uyku rutinime de "Elveda!" demek durumunda kalmıştım. 📧 Ertesi günün e-malini, iş çıkışı, saatler süren çalışmaların ardından tamamlamış olsam ve pilim çoktan bitmiş olsa da bir türlü yatağa gidememe, yatağa gitsem de yorgunluktan bayılarak uyuyakalacağım noktaya gelene dek saatlerce uykuya dalamama diye bir gerçeklik de dahil oluvermişti böylece hayatıma. Bu hafta aklıma düştü bu mesele yeniden. 🤔 Sahi, neden böyle olmuştu? Neden bir türlü uykuya dalmayı becerememiştim o dönemde, görünürde artık beni uykuya dalmaktan alıkoyacak herhangi bir şey kalmadığında dahi? Bu durumun tek açıklaması deneyimlediğim yüksek stres [4] miydi, yoksa bu işte parmağı olan başka bir şeyler de olabilir miydi? 🔖 İşte bu araştırma sorusuyla çıktığım yolda, Revenge Bedtime Procrastination (İntikam Amaçlı Uyku Vakti Ertelemeciliği şeklinde çevirebiliriz) adlı ilginç bir terimle karşılaştım. ⏰ Bu dramatik ismin arkasında yatan hikaye, Çin'de mevcut olan 996 sistemine, yani, haftanın 6 günü sabah 9-akşam 9 arası görev yapan çalışanlara dayanıyor. Evet, haftada tam 72 saat. Çok, ama çok fazla. Çalışanlarına, çalışmak ve hayatta kalmak dışında herhangi bir şey yapabilme fırsatı tanımayan bir sistem bu ne yazık ki. Peki, geçimlerini sağlayabilmek için bu ağır sistemin bir parçası olmak durumunda kalan Çinli çalışanlar ne yapıyor? “Bàofùxìng áoyè” ismini verdikleri şeyi. (👇devamı yorumlarda, numaraları takip ederek okumaya devam edebilirsiniz)
7 ay önce
View on Instagram |
6/6

Copyright © 2022Site Powered by Pix & Hue.